Zapadne sile “sahranile” su Socijalističku Republiku BiH unutar Jugoslavije i priznale novu BiH koja se prostire na desetak zajedničkih institucija u centru federalnog Sarajeva.
Tako se “suverena, cjelovita i nedjeljiva” BiH sada može obići u desetominutnoj jutarnjoj šetnji centrom nekada istinski multietničkog grada.
Za ovaj Ginisov podatak prethodno su u ratu stradale hiljade ljudi, razorena nebrojena imovina, uništeni životi, porodice i jedna prosperitetna država.
Ne samo da nije, niti ima izgleda da BiH postane država u punom smislu riječi, već ona nema ni svoje društvo nema svoje simbole, nema zajedničku javnost, nema narod, nema nikakve sfere interesovanja, računajući politiku i obrazovanje, koji bi mogli da čine neku kopču u potpuno rastuđenoj teritoriji.
To je zemlja koju čini tek par institucija u jednom dijelu grada, činovnici i birokrate koji rade osam časova dnevno, u kojoj su zajednički simboli – himna, zastava i grb nametnuti i samim tim skrajnuti, jer su oni uvijek pitanje srca i identiteta, a toga izvan par kilometara vlasti BiH jednostavno nema.
BiH nema u Republici Srpskoj, sem u opštem vokabularu, nema je u kantonima sa hrvatskom većinom, sem na usnama onih koji zbog radnog mjesta u “administrativnom rezervatu” izgovaraju naziv “BiH” kao opštepolitički pojam.
U velikom dijelu bošnjačke javnosti više se bave zaokruživanjem tek uspostavljenog bošnjaštva i nastojanjima da “preprave” jezik kojim su govorili par vijekova i prevedu ga u novi, kojim govore par godina.
I tako, “bosanski identitet” stoluje samo zgradama u federalnom Sarajevu u kojima rade birokrate, koje naplaćuju svoje radne usluge, a mnoge i naknade za odvojeni život.
Jednostavnije rečeno, kada strani ambasadori govore o “bh. narodu” oni jedino mogu da misle na par hiljada službenika pod ugovorom, koji, usput, naplate i potrošeno gorivo za dolazak u taj skupi administrativni rezervat.
Ko se danas sjeća BiH – federalne jedinice u Jugoslaviji, sa zaokruženom ekonomijom, bez unutrašnjih granica i nacionalne homogenizacije?
Ona je, voljom onih koji su htjeli isključivo svoju državu i glasali na antijugoslovenskim referendumu, trampljena za sadašnje birokratske institucije smještene u zgradama u užem centru Sarajeva, koje su izgrađene u doba austrougarske aneksije i prve i druge Jugoslavije.
Tako je jedna realna multietnička BiH, sa socijalno zadovoljnim ljudima i platežnim firmama nestala da bi se rodila nova, koja svoja dobra prodaje u bescijenje zarad otplaćivanja suverenističke ambicije.
Možda to nije popularno reći u diplomatskim krugovima, ali je nepobitna činjenica da od odlaska Osmanskog carstva sa ovih prostora nije bilo skuplje rečenice od one Alije Izetbegovića, izrečene u sali posljednje zajedničke skupštine u osvit rata koja je glasila: “Žrtvovaću mir za suverenu BiH”.
Najopštije upoređivanje onoga što je mijenjano i ovoga za šta je sve to mijenjano dovešće buduće, sadašnjim politikantstvom neopterećene, istoričare i ekonomiste u poziciju da cijepaju svoje diplome kako ne bi morali da objašnjavaju – neobjašnjivo.
Narodi na ovim prostorima možda zaista proizvode više istorije nego što je mogu podnijeti, ali onome što danas nosi titularni naziv “BiH” najuspješniji brend jeste – apsurd.
Međunarodni tribunal za bivšu Jugoslaviju u Hagu pravio je i tumačio istoriju po svom nahođenju, ali novu multietničku BiH nikada nije stvorio, jer je ona kao takva i srušena u ime neke “nove multietničnosti”.
Kontinuitet srednjovjekovne Bosne na više vijekova ukinuli su turski osvajači, da bi je moderni suverenisti, haška pravda i diplomatska tvrdoglavost ključnih međunarodnig faktora zatrli, i to ne samo kao funkcionalnu državu, već i kao ideju.
Zato je 6. april dan kada bi umjesto nametnutih zastavica BiH najbolje pristajali panoi sa slikama Dorijana Greja – jedne ambicije koja nestaje u ništavilu.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu