Ova operacija je državna inicijativa za raspoređivanje pripadnika Nacionalne garde Teksasa, Odjeljenja za javnu bezbjednost Teksasa (DPS) i drugog osoblja za sprovođenje zakona, na granicu sa Meksikom radi efikasnije kontrole ilegalnih migracija, prenosi Euronews.
Budući da granicu već kontroliše savezna Granična patrola, dolazak Nacionalne garde Teksasa i drugih lokalnih agencija unio je mnoge turbulencije u odnose ovih službi koje nikako ne mogu da nađu zajednički jezik.
Tokom prethodne tri godine bilo je dosta međusobnih sporova, ali je definitivno najveći onaj koji svoju kulminaciju dostiže ovih dana – postavljanje 70.000 kolutova bodljikave žice duž granične linije.
Naime, savezna Granična patrola je protiv ovakvog poteza jer im postojanje žice smanjuje sposobnost kretanja duž granice, posebno po obalama rijeke Rio Grande gdje se i vrši najveći broj ilegalnih migracija.
Premda Nacionalna garda Teksasa i DPS povremeno presjecaju žicu kako bi pomogli migrantima u opasnosti ili ih procesuirali, Granična patrola to pak, čini bez dozvole ovih drugih što još više pojačava tenzije na samoj granici.
Konačno, spor je kulminirao početkom januara kada je Nacionalna garda Teksasa ignorisala odluku američkog Vrhovnog suda kojom je odobreno uklanjanje žice i nastavila izgradnju ograde duž granice sa Meksikom.
U jeku ovih dešavanja postavlja se pitanje uloge i moći Nacionalne garde, ali i njene moći da ignoriše naredbe predsjednika SAD.
Šta je Nacionalna garda?
Nacionalna garda je poseban dio američke vojske koji odgovara guvernerima država, a ponekad i predsjedniku. Iako je počela u cilju “strateških rezervi” vojske, garde su izrasle u ključnog partnera u vojnim operacijama.
Svih 50 država, Vašington i američke teritorije Guam, Portoriko i Djevičanska ostrva, imaju svoje jedinice Nacionalne garde vojske, pa tako ukupno postoje 54 jedinice, prenosi Euronews.
Konkretno, Nacionalna garda Teksasa je vojna komponenta sa pola radnog vremena koja služi dvostrukoj misiji. Svaka jedinica garde služi pod komandom svog guvernera države da odgovori na prirodne katastrofe ili druge vanredne situacije u istoj. Pored toga, jedinice garde mogu se aktivirati za odbranu nacije kada je to potrebno, navodi se na njihovom sajtu.
Posljednjih godina bile su aktivirane za mnoge unutrašnje probleme, uključujući prirodne katastrofe, pandemiju kovida, proteste protiv rasizma i izazove ilegalnih migrancija i kontrole granica. Kako je domaća uloga rasla, garda je takođe postala sastavni dio međunarodnih vojnih operacija SAD.
Ipak, organizacija nacionalnih gardi je donekle zamršena, pa se tako sastoje od dva dijela – Nacionalne garde vojske i Nacionalne vazdušne garde, koje se obje smatraju komponentama vojnih rezervi SAD, ali se razlikuju od rezervi vojske i vazduhoplovstva. Gardu na saveznom nivou nadgleda Biro Nacionalne garde, čiji je šef general za četiri zvjezdice i član Združene komande, najvišeg savjetodavnog tijela vojske, piše cfr.org.
Mnogi pripadnici Nacionalnih gardi služe honorarno dok istovremeno rade u privatnom sektoru. Članovi garde se obavezuju na jedan vikend obuke mjesečno, plus najmanje nekoliko nedjelja službe godišnje.
Od januara 2023. širom Amerike postoji 450.000 članova Nacionalnih gardi, koji služe u 54 odvojene organizacije u 50 država, Vašingtonu i tri američke teritorije – Guamu, Portoriku i na Djevičanskim ostrvima. Inače, garde svoje porijeklo vode od milicija koje su osnovale američke kolonije. Te milicije su proistekle iz engleske tradicije organizovanja građana-vojnika u cilju obezbjeđivanja zajedničke odbrane.
Rođendan garde je stoga 13. decembra 1636. godine kada je kolonija u zalivu Masačusetsa stvorila prve pukove milicije.
Te državne milicije su sačuvane nakon osnivanja Sjedinjenih Država, održavajući ravnotežu koju je tražio Ustav između državnih i saveznih vlasti. Tek početkom 20. vijeka, posebno nakon donošenja Zakona o miliciji iz 1903. godine i kroz oba svjetska rata, garde su transformisane iz labavo organizovanih mreža u dobro opremljene organizovane snage kakav je slučaj i danas.
Ko kontroliše gardu?
Većinu vremena državnu Nacionalnu gardu aktiviraju i njima komanduju guverneri saveznih država ili teritorija. Međutim, i predsjednici su ti koji mogu federalizovati garde u određenim slučajevima. Jedini izuzetak je Nacionalna garda okruga Kolumbija koja je isključivo pod federalnom kontrolom.
Na primjer, predsjednici su pozivali jedinice garde u saveznu službu kako bi odgovorile na uragane, pojačale kontorlu granica ili pomagale u vojnim operacijama SAD u Avganistanu i Iraku.
Ali, predsjednici rijetko federalizuju gardu države ili teritorije bez saglasnosti guvernera. Primjera radi, nakon uragana Katrina, predsjednik Džordž B. Buš odbio je da preuzme kontrolu nad Nacionalnom gardom Luizijane zbog prigovora guvernerke Ketlin Blanko.
I guverneri su povremeno zahtijevali da savezna vlada preuzme kontrolu nad njihovim jedinicama garde, kao što je to uradio guverner Kalifornije Pit Vilson tokom nereda u Los Anđelesu 1992.
Koja su ovlašćenja Nacionalne garde?
Nacionalna garda ispunjava niz dužnosti poput pružanja pomoći u prirodnim katastrofama, vojnoj podršci, sprovođenju zakona, obezbjeđivanju granica, pa čak i tokom izbora.
Garde se najčešće pozivaju da reaguju na vanredne situacije u cijeloj državi, kao što su prirodne katastrofe. Na primjer, više od 100.000 pripadnika Nacionalnih gardi bilo je raspoređeno u borbi protiv šumskih požara u 12 država 2022. Samo u 2019. godini, garde su odgovorile na 63 prirodne katastrofe, uključujući sedam uragana, 19 poplava i 12 požara.
Naciolnalna garda takođe igra ključnu ulogu u podršci vojnim operacijama SAD u inostranstvu. Od 11. septembra 2001, više od milion pripradnika bilo je raspoređeno u ratnim područjima poput Iraka i Avganistana. Danas ih je više od 20.000 raspoređeno širom svijeta.
Osim toga, guverneri država mogu da rasporede gardu u svrhe sprovođenja zakona. Mnoge države su aktivirale svoju Nacionalnu gardu kao odgovor na istorijske proteste protiv rasizma širom SAD nakon što je ubijen Džordž Flojd u maju 2020. Takođe, Nacionalna garda Vašingtona je raspoređena kao odgovor na napad na Kapitol Hil 6. januara 2021.
Nacionalne garde su takođe dio složenog aparata za bezbjednost granica, a u posljednjih nekoliko godina pružaju i podršku u vidu sajber bezbjednosti državnim i lokalnim saoupravama tokom izbora.
Kontroverze koje su pratile garde
Samo u nekoliko slučajeva do sada, predsjednici i guverneri su se sukobljavali oko uloge garde u sprovođenju zakona, posebno tokom perioda građanskih nemira. Dok guverneri mogu pozvati članove garde da služe kao privremeni organi za sprovođenje zakona, predsjednici to ne mogu učiniti u normalnim okolnostima.
Američki Zakon o vlasti okruga (Posse Comitatus) zabranjuje predsjedniku da koristi gardu kao oruđe za sprovođenje zakona.
Međutim, američki predsjednici mogu da zaobiđu ovaj zakon pozivajući se na drugi, Zakon o ustanku. Na primjer, predsjednik Dvajt Ajzenhauer je iskoristio Zakon o ustanku da federalizuje Nacionalnu gardu Arkanzasa kako bi sproveo desegregaciju u državnim školama nakon što je guverner odbio da se povinuje odluci Vrhovnog suda. Predsjednik Džon F. Kenedi je isto učinio u Alabami i Misisipiju.
Debate o upotrebi Nacionalnih gardi ponovo su se rasplamsale 2020. godine uslijed antirasističkih protesta širom SAD izazvanih smrću Džordža Flojda. Tadašnji predsjednik Donald Tramp je zaprijetio da će rasporediti pripadnike garde u mnoge dijelove zemlje kako bi ugušio proteste, a neki republikanski poslanici su ga čak pozvali da to učini koristeći Zakon o ustanku. Umjesto toga, on je zatražio od guvernera da pošalje svoje trupe Nacionalne garde u Vašington da pomognu tamošnjem saveznom odgovoru koji je naširoko kritikovan kao “grub” i “pravno mutan”.
U međuvremenu, raspoređivanje Nacionalne garde Teksasa na granicu sa Meksikom je kritikovano zbog nedostatka nadležnosti za sprovođenje imigracione politike SAD, dok drugi kažu da su takva raspoređivanja neophodna da bi se popunile praznine u saveznoj Graničnoj patroli.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu