Postoje mnogi nevjerovatni reditelji. Od živih legendi poput Stivena Spilberga i Martina Skorsezea do Kristofera Nolana i Kventina Tarantina. Međutim, mnogi od najvećih reditelja provode svoj život iza scene po prirodi stvari.
Teško je izmjeriti šta čini velikog reditelja. To ima veze sa stvaranjem sjajnih filmova, ali ima tu još nečega. Najbolji reditelji unapređuju umjetnost, pomjeraju granice i podržavaju nove tehnike. Oni motivišu svakoga na setu, od glumaca do direktora fotografije i montažera, da daju najbolje od sebe. Najbolji reditelji predstavljaju remek-djela i stvaraju svoj prepoznatljiv stil, piše Forbs.
Kao što postoje sjajni filmovi iz svakog žanra, veliki reditelji na ovoj listi radili su u komediji, drami, vesternu, noaru i mjuziklu. Najbolji reditelji dolaze i iz različitih tržišta, kako domaćih tako i međunarodnih.
Najbolji od najboljih
Na Forbsovoj listi nalaze se imena od Sofije Kopole, preko Felinija, Orsona Velsa do Spajka Lija, a mi vam prenosimo najboljih pet sa spiska ovog magazina.
5. Alfred Hičkok
“Majstor napetosti”, Alfred Hičkok, režirao je više od 50 filmova tokom svoje dugogodišnje karijere. Iako je njegovo naslijeđe obilježeno i okrutnošću prema glavnim glumicama, njegov rad je pomogao da se oblikuju i definišu žanrovi trilera i horora. Hičkok je započeo svoju karijeru u Britaniji u eri nijeme kinematografije, a nažalost, neki od njegovih filmova iz tog perioda su sada izgubljeni. Međutim, njegov film iz 1929. godine, “Ucjena”, bio je prvi britanski “zvučni” film.
Nakon što je prešao u Holivud kasnih 1930-ih godina, Hičkok je snimio film “Rebeka” (1940), za koji je dobio svoju prvu od pet nominacija za Oskara za najboljeg reditelja. Nastavio je da stvara klasike poput “Sumnje” (1941), “Pozovi M radi ubistva (1954), “Prozora u dvorište” (1954), “Uhvati lopova” (1955), “Vrtoglavice” (1958), “Sjever sjeverozapad” (1959), “Psiha” (1960) i “Ptice” (1963). Njegova djela dovela su do pojma “hičkokovski”, što često opisuje filmove sa zapletima, ograničenom akcijom i voajerizmom, posebno u korišćenju pokreta kamere koji oponašaju pogled osobe.
4. Žan-Lik Godar
Još jedan stub francuskog novog talasa, Žan-Lik Godar možda je bio najuticajniji. Rođen u Švajcarskoj, ovaj reditelj je eksperimentisao sa naracijom, kontinuitetom, zvukom, kamerom i korišćenjem četvrtog zida u mnogim svojim djelima. Bio je poznat po tome što je svojim glumcima davao slobodu da istraže svoje uloge i često je počinjao snimanje sa nedovršenim scenarijima.
Njegova filmografija obuhvata filmska dela poput “Do posljednjeg daha” (1960), “Živjeti svoj život” (1962), “Prezir” (1963), “Neobična banda” (1964), “Alfavil” (1965), “Ludi Pjero” (1965) i “Muški rod – ženski rod” (1966). “Godar je reditelj prvog reda; nijedan drugi reditelj šezdesetih godina nije imao veći uticaj na razvoj dugometražnog filma”, rekao je Rodžer Ibert o ovom reditelju.
3. Frenk Kapra
“Možda Amerike zapravo nije ni bilo, već je sve to Frenk Kapra”, rekao je jednom prilikom reditelj Džon Kasavetes. Kaprine filmove karakteriše idealizam onoga što Amerika može biti, uključujući naslove poput “Gospodin Dids ide u grad” (1936), “U grob ništa ne nosiš” (1938), “Divan život” (1946) i “Gospodin Smit ide u Vašington” (1939).
Iako su većina njegovih najvoljenijih filmova iz tridesetih i četrdesetih godina, Kapra je počeo sa nemim filmovima nakon što je emigrirao sa porodicom u Ameriku sa Sicilije kada je imao pet godina. Tokom svoje karijere, osvojio je pet Oskara i dobio nagrade za životno djelo od Američkog filmskog instituta i Asocijacije reditelja Amerike.
2. Bili Vajlder
Austrijski reditelj Bili Vajlder započeo je svoju filmsku karijeru kao scenarista u Nemačkoj. Dok su mnogi članovi njegove porodice stradali od strane nacista, Vajlder je napustio Nemačku tridesetih godina i dokazao se kao jedan od velikih reditelja Holivuda četrdesetih godina.
Vajlder je obuhvatio decenije i žanrove od komedije do noara sa klasicima poput “Dvostruke obmane” (1944), “Bulevar sumraka” (1950), “Stalag 17” (1953), “Sabrina” (1954), “Svjedok optužbe” (1957), “Neki to vole vruće” (1959) i “Apartman” (1960).
1. Akira Kurosava
Akira Kurosava počeo je da radi za “Photo Chemical Laboratories” (koji je kasnije postao Toho Studios) 1936. godine kada je imao samo 25 godina. Režirao je svoj prvi dugometražni film, “Sanširo Sugata”, 1943. godine.
Nastavio je da stvara filmove poput “Pijanog anđela” (1948), “Rašomona” (1950), “Sedam samuraja” (1954), “Tjelesna straža” (1961) i svoj trideseti i posljednji film, “Madadayo” (1993).
Kurosava je takođe bio uspješan scenarista koji je radio po knjigama, na televiziji i u pozorištu tokom svoje gotovo 60-godišnje karijere. Pomogao je popularizaciji japanskih filmova na Zapadu i bio omiljen među mnogim filmskim stvaraocima, uključujući Stivena Spilberga i Federika Felinija. Ingmar Bergman je svoj film “Djevičanski izvor” jednom nazvao “turističkom… lošom imitacijom Kurosave.” Džordž Lukas takođe pominje film “Skrivena tvrđava” iz 1958. godine kao glavnu inspiraciju za “Ratove zvijezda”, piše Blic.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu