Poslije Svetog Save dinastija Nemanjića nastavila je da učvršćuje temelje Srbije.
Vjerovalo se da je Sveti Sava živ, kao što su živi Arhanđeo Mihailo i Sveti Ilija. Narod mu pripisuje neka starozavjetna predanja (Avramovu žrtvu, Mojsijev štap i drugo), zatim stara crkvena i apokrifna predanja i legende.
Ideja Siona koji se kao “grad božiji” prenosi jevrejskim vjernicima rasutim u cijelom svijetu bila je od velikog značaja.
Rastko Nemanjić, treći sin velikog župana Nemanje, pokaluđerio se oko 1190. god. u Svetoj Gori (Atonu), a 1219. postao prvi srpski arhiepiskop.
Kao veliki pravoslavni vitez vjere na čitavoj teritoriji Srbije zamonašio se 1196. godine i dobio ime Simeon.
Epoha Nemanjića snažno je obilježila istoriju Srba. Za prvog srpskog župana Stefana Nemanju smatralo se da je daleki rođak Licinija.
Naslanjajući se na istraživanja Deretića, te koristeći arhivske pisane izvore, kao i nova arheološka istraživanja, istoričar Marko Aleksić u studiji “Srpske zemlje pre Nemanjića”, govori o srpskom knezu Dervanu i zemlji Bojki o kojima piše i Leonid Lenard.
Istoričari poput Jovana I. Deretića smatraju da je zvanična Srbija osnovana još 490. godine s prestonicom u Skadru, a od tada pa do 1171. godine, kad vlast preuzima Nemanja, Srbija je trajala oko 700 godina i imala više od 40 krunisanih kraljeva.
Prema najranijoj hronici Kijevske Rusije, varjag (viking) Rjurik je prvi osnovao Veliki Novgorod 862. godine. Bio je izabran kao zajednički vladar nekoliko slovenskih i finskih plemena.
Bog sunca i vatre bio je Svarog, rogato biće koje je ulivalo strah njegovim poštovaocima, slično kao što je to činio grčki rogati bog Pan.
Dolazak Slovena u 7. vijeku na Balkansko poluostrvo imalo je veliki uticaj na potonju istoriju Srba.
Još jedan “srpski car” Justinijan, rođen u blizini Leskovca 483. godine, doprineo je svojom ratničkom politikom da se Vizantijsko carstvo postavi kao nasljednik Rimskog carstva.
Veliki pohodi hiperborejskih naroda sa sjevera Skita, Avara, Huna na prostore Balkana bili su nova iskušenja za starosjedeoce Srbe.
Car Konstantin, nasljednik na mjestu cezara Galije i Britanije, poslije odnesenih pobjeda nad Germanima i rimskim suparnikom Maksencijem posjetio je 310. godine Apolonovo svetilište u Galiji.
Sve do Konstantina Velikog i proklamovanja Milanskog edikta 313. godine područje Mezije je bilo prepuno raznolikih kultova, narodnih vjerovanja i običaja.
Lunarni kult frigijskog orgijastičkog boga Sabazija je kod Grka preinačen u kult boga Dionisa, a bio je veoma raširen i na području današnje teritorije Srbije.
Upad Kelta sa sjevera Evrope u trećem vijeku prije nove ere na prostore današnje Srbije i njihovo porobljavanje Tribala, stvorilo je novi narod koji se zvao Skordisci. Skordisci su osnovali i Singidunum, današnji Beograd.
Tribali, Iliri, Tračani, Dačani, Pelazgi bili su narodi koji su tokom prvog milenijuma prije nove ere obitavali na balkanskim prostorima.
Treći veliki srpski osvajač svijeta o kome piše Deretić, Aleksandar Veliki, bio je „Zmijski sin”, koji je u Egiptu osnovao grad Aleksandriju, poznat kao Grad Zmijskoga sina.
Mnogo vijekova poslije Nina postojao još jedan srpski vladar, koga su nazivali bog Serbon. Njega Grci zovu Herakles, a Rimljani Herkules.