Čini se da nijedan narod nema tako nemaran odnos prema grobovima svojih srodnika kao Srbi. S jedne strane, taj nemar je apsolutno zapostavljanje grobnih mjesta, koje uključuje njihovo neobilježavanje i neodržavanje.
S druge strane, u pojedinim krajevima Srbije ide se u drugu krajnost. Na grobljima se podižu skupocjeni spomenici, kapele novokomponovane arhitekture, koje više liče na vikendice u kojima ima sve ono što ima i u domu – frižideri, televizori, kreveti…
Spomenik treba da bude skroman sa hrišćanskim obilježjem u obliku krsta. Mnogo je važnije sjećati se svojih umrlih. Što se tiče stava crkve oko opijela i sahrane pokojnika, za crkvu je najvažnije žito, vino i sam čin opijela.
Opijelo je molitva u kojoj se sveštenik moli za pokoj duše pokojnika i za oproštaj grijehova njegovih koje je kao čovjek u životu učinio. Važni su i pomeni koji se vrše od kuće do groblja, jer je pomen, takođe molitva.
Čim se dođe na groblje pokojniku treba zapaliti svijeću i očitati molitvu.
Međutim, u nekim srpskim krajevima, za pogreb su vezani brojni suvišni i štetni običaji, koji su često, čak i u suprotnosti sa učenjem crkve. Jedan od takvih je i kupovina vijenaca za sahranu, zatim darivanje raznim darovima svih koji prisustvuju sahrani.
Velika i obilna priprema jela i pića za sahrane, takođe je postala uobičajena, pa se dešava da, kada se gosti najedu i napiju, sahrana se pretvori u gozbu.
To je nedopustivi grijeh prema pokojniku i njegovoj rodbini.
U nekim srpskim krajevima, narod se kada dolazi sa groblja, sačekuje u dvorištu gdje svi peru ruke, uzimaju ugljen od žara, pa ga premetnu u rukama i prebace preko sebe. To je ostalo iz vremena kada su harale zarazne bolesti i to danas nije potrebno činiti.
Za četrdesetodnevni parastos takođe su vezani brojni običaji, među kojima je klanje “dušnog brava”. To ne spada u crkvene i vjerske običaje, kao ni gozbe koje se organizuju povodom parastosa, prenosi Stil.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu