Naime, trošak njihovog posljednjeg ispraćaja nerijetko snosi opština ili grad čiji su stanovnici bili, uz najskromniju i najnužniju pogrebnu opremu, koja košta oko 350 KM.
Troškovi sahrane obuhvataju minimalne troškove pogrebne opreme i usluga. Oprema se sastoji od sanduka, dušeka i jastuka, pokrova i nadgrobnog obilježja.
Usluge podrazumijevaju prevoz umrlog lica u mrtvačnicu i iz mrtvačnice na groblje, opremanje umrlog, upotrebu mrtvačnice i rashladne komore, te pokop.
Tako se o trošku lokalnih zajednica u Srpskoj godišnje obave stotine sahrana, a u većini slučajeva radi se o samcima koji nisu imali mogućnosti da za života obezbijede novac za ukop, te o sve većem broju porodica koje zbog siromaštva ne mogu da priušte posljednji ispraćaj svojih najmilijih.
S druge strane, nerijetko se dešava da troškove sahrane preminulog na sebe preuzmu komšije, jer pokojnik nije imao ni para, ni bližih rođaka koji bi se pobrinuli za njegov posljednji ispraćaj.
Preživljavao sa 250 KM penzije
Stojan V. iz jednog banjalučkog prigradskog naselja kaže da je lani umro njegov prvi komšija koji se nije ženio, a preživljavao je sa 250 KM penzije.
Bio je izuzetno dobar čovjek i komšija, spreman da u svako doba pritekne u pomoć. Pošto nije imao djece niti kog od bliže rodbine, dogovorili smo se da između sebe prikupimo pare i sahranimo ga kako valja i dolikuje. Grobno mjesto nismo plaćali, a pop je “o svom trošku” održao opelo. Istina, kupili smo malo skromniji sanduk i pogrebnu opremu, ali smo napravili i ručak za “pokoj duše”, tako da je naš komšija na onaj svijet ispraćen kako nalažu naši običaji. Kasnije su udruženje penzionera i Fond PIO refundirali nešto para, što smo ostavili za spomenik, koji ćemo ispraviti na proljeće – ističe naš sagovornik.
Sociolozi ističu kako činjenica da značajan broj ljudi u Srpskoj nema ko da sahrani, oslikava tešku situaciju u društvu.
– Egzistencijalna ugroženost, nastala kao produkt neorganizovane države u kojoj živimo, dovela je do toga da ljudi pored toga što nemaju uslova za normalan život, nisu u stanju ni da napuste svijet kako priliči čovjeku. U svakom slučaju, lokalne zajednice koje su shvatile taj problem i redovno izdvajaju novac u gradskim i opštinskim budžetima u te svrhe, predstavlja nadu da nas država nije sasvim zaboravila – naglašavaju sociolozi.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu