On priprema svoj novi film “Gozba”. Možda je i najpoznatiji po koscenarističkom radu sa rediteljem Milutinom Petrovićem na filmovima “Zemlja istine, ljubavi i slobode” i “Jug jugoistok”, koji su do danas stekli kultni status među posvećenim zaljubljenicima u filmsku umjetnost na ovim prostorima.
Reditelj je i scenarista filmova “Poljupci” (2004), “Narcis i Eho” (2011), “Žigosana” (2015) i “Porodica”(2015), “Aleksandra” (2019), kao i scenarista filmova “Dr Rej i đavoli” (2012), “Država” (2013) i “Petlja” (2015). Autor je kultnog romana “Divlje senke”, kao i studije “Mit o Frankenštajnu”.
Garažni film je logičan nastavak avangardizma Vorhola, Cinema Verite ili autora Dogme.
– Dogma se kao filmski žanr pojavila 1995. godine. Riječ je o filmovima koji koriste savremenu tehnologiju, ali se ne koristi vještačko svjetlo; snima se u neekskluzivnim ambijentima. Postoje pravila koje je formulisao Lars fon Trir, rodonačelnik ovog neoavangardnog žanra. Zapravo je u pitanju nasljeđe onoga što je bila filmska poetika Endija Vorhola. U filmovima koje pokušavam da stvaram preispituje se realnost na pop artistički način, sa dosta upliva onoga što se zove avangardni film. Garažni film je, inače, neformalna odrednica, koja ne bi trebalo nikoga da opterećuje. Ona se, prije svega, odnosi na skromna finansijska sredstva i maksimalnu oslobođenost od finansijskih i korporativnih presija. Nove generacije su već svojevrsni nastavljači onoga na čemu se zasniva garažni film, bez obzira na to da li se tako izjašnjavaju. – objašnjava Radojević.
Ideja garažnog filma je u suštini niskobudžetna.
– Tako je. Garažni film je pokušaj da se izbjegnu institucije. Pravi filmovi u velikoj mjeri zavise od institucija države, pa samim tim i od politike. Moja ideja subverzije je bila kako da upadnem u taj teren, da snimam igrane filmove, a da ne zavisim od državnih filmskih centara. Moj prvi film “Poljupci” bio je prava diverziona akcija u domaćem filmu – objašnjava Radojević za Srpskainfo.
Glavni junak filma “Poljupci” ima bolesnu suprugu, ali bjekstvom u fikciju i izmišljotine pokušava da se skloni od turobne realnosti. Balansiranje između avangarde i klasične kulture je Radojevićev specijalitet.
– Film “Poljupci” je rađen kao “no badžet” avangardni film. Ima tu snimaka koji su rađeni amaterskom kamerom, a s druge strane klasična muzika kompozitorke Ljubice Marić, koja daje neophodan balans i dodir sa visokom kulturom. Vermer, Fragonar i Renoar su mi bili uzori za koncipiranje pojedinačnih kadrova u filmu. Sljedeći film “Narcis i Eho” je ekranizacija savremene srpske kamerne opere. Kompozitor je Anja Đorđević. Akteri u filmu su bili članovi rok grupe “Repetitor”. U svakom mom filmu postoji i takozvani “meta film” ili “film u filmu”. Članovi benda “Repetitor” pojavljuju se i kao rok muzičari u garažnom ambijentu BIGZ-a, ali i kao likovi iz opere. To je sigurno moj najradikalniji film, koji je, paradoksalno, i finansijski najuspješniji film koji sam radio. Film “Država” je takođe metafilmska priča, politički triler na kojem sam radio zajedno s rediteljkom Jelenom Marković. Glumica istražuje razloge smrti svoga oca, pa je ona u filmu kao neki “noar” detektiv koji istražuje ono što zovemo “državnom tajnom”. Naziv je posvećen Platonu, baš kao i film “Gozba” na kojem trenutno radim. Film “Žigosana” je posvećen ženskom principu. U tom filmu dominiraju ženski likovi. Slikarka i avangardna umjetnica Marina Marković dala je poseban pečat ovom profeminističkom ostvarenju. “Porodica” je moj najambiciozniji film. On se oslanja na pronađene kućne filmove porodice Jovanov. Nenad Jovanov je snimao kućne filmove 40 godina. Glavna junakinja snima film “Država”, zbog čega je i doputovala u Beograd iz inostranstva. Ove dvije priče se preklapaju kroz film. Glavnog junaka igra jedan od mojih omiljenih glumaca Milutin Milošević. Sa Milutinom Miloševićem rado sarađujem zbog njegove izuzetne vještine svedene glume. Do sada smo sarađivali na tri filma (“Narcis i Eho”, “Porodica” I “Aleksandra”) i nadam se da ćemo zajednički raditi i na filmu “Gozba”, koji je u fazi priprema – kaže Saša Radojević
Njegov posljednji film iz 2019. godine, “Aleksandra”, govori o dvije žene, Aleksandri i njenoj majci, Draginji, koje su zaljubljene u istog čovjeka, Radeta.
– U filmu “Aleksandra” sam se bavio melodramom, jer je ona kod nas malo zastupljena. Nastojim, dakle, da doprinesem srpskom filmu onim što mu nedostaje – filmskim esejima o pojedinim žanrovima, stvaranjem meta filma baziranog na različitim vizuelnim izvorima i marginalizovanim prostorima. U filmu “Aleksandra” zajedno s glavnim akterima (Tatjanom Venčelovski, Milutinom Miloševićem, Jelenom Šušnjar, Ljumom Penov, Dubravkom Kovjanić i Anđelijom Vujović) napravio sam melodramsku priču namijenjenu najširem krugu gledalaca dobre volje. Ideja mi je da povremeno upadnem u mejnstrim kao filmski autor, ali da zadržim avangardni slobodni duh. Ideja mi je da istovremeno budem i komercijalan i subverzivan – kaže na kraju za Srpskainfo Saša Radojević, jedan od najzanimljivijih autora nove srpske filmske estetike.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu