Smiljanićeva je naglasila da je tokom pedagoškog rada u Srpskoj uvidjela koliko ima istine u onoj narodnoj “kroz Banjaluku ne pjevaj” jer je to područje izuzetno talentovanih mladih ljudi kojima treba dati šansu da se afirmišu.
– To apsolutno stoji i to sam podržavala. Bogu hvala, desila mi se jedna Dunja Simić, koja me, i kao pjevačica i kao pedagog na Akademiji, nastavlja na najljepši način. Ona prenosi iskustvo na nove naraštaje, samo je šteta velika koliko talenata ima, a nemaju priliku. Šteta je što Republika Srpska nema bar jednu opersku kuću – rekla je Smiljanićeva.
Radmili Smiljanić su tokom pet decenija umjetničke karijere bila otvorena vrata operskih kuća od Modene, Barselone, Linca, Trsta, Odese, Talina, Rima, Beča, Praga, Soluna, Brna i Majnca, pa do Sijetla, a partneri bili veliki Domingo, Del Monako, Kareras, Di Stefano, Medl, Cvejić i mnogi drugi.
Na tvrdnje da u Narodnom pozorištu Republike Srpske u Banjaluci nema uslova za operu jer “prostor nije dovoljno velik”, Smiljanićeva je upitala kako je bilo uslova da se u tom istom pozorištu nakon Drugog svjetskog rata izvode najpoznatije svjetske operete.
– Odrasla sam na poznatim operetama koje su izvođene u tom pozorištu. Tamo se intenzivno živjelo jednim muzičkim životom i ja to nikada neću zaboraviti i ne samo ja. Kada je mogla tada da živi opereta, onda bi, možda, danas u 21. vijeku trebala da zaživi opera – smatra Smiljanićeva.
Ona je navela da je kroz svoj pedagoški rad pomogla mladim talentima da njihov talenat dođe do izražaja, ali da bi do punog izražaja tek došao na sceni.
– Sad nemaju priliku. Eto, tu i tamo oni prave neke koncerte, bave se i pedagoškim radom, ali im treba dati više prostora i prilike – kaže ova operska primadona.
Povodom 29. rođendana Republike Srpske, Smiljanićeva je rekla da iznad svega želi da se smiri ova nemoguća situacija izazvana virusom korona i da, “kada korona bude u prošlosti, budu nastavljeni lijepi životi”.
– Moja je želja da se to što prije desi, a onda o tom potom, onda treba dobro uprijeti da ponovo sve zaživi, samo da ostanemo svi živi i zdravi da možemo da idemo naprijed – poručila je Smiljanićeva.
Ona je naglasila da se tek u vrijeme pandemije i izolacije vidjelo koliko je muzika efikasna i djelotvorna, a vjera iscjeljuje.
– Muzika je azil od svih nevolja, bar za mene, a o crkvi da i ne govorim – to je i psihijatrija i sve ostalo, to je spokoj duše. Potrebno je naći svoj mir, svoje spokojstvo. Jedan je Bog, što kažu, ali svako može da osjeti i oformi u sebi svog Boga i svoje vjerovanje i da pročisti dušu i da ide sa pozitivnim mislima i da njeguje koliko-toliko optimizam, dobronamjernost, pozitivnu energiju prema životu – rekla je Smiljanićeva.
Ona je dodala da je jedino tako moguće prevazići sve nevolje i da čovjek spase dušu jer “sve je prolazno, a duša je vječna”.
Beskrajno zahvalna Gradišci
Smiljanićeva je istakla da je muzika trajno obilježila njen i život njene porodice.
Ona je navela da je beskrajno zahvalna opštini Gradišci što je Muzičku osnovnu školu u tom gradu nazvala po njenom ocu Branku Smiljaniću i tako mu se odužila.
– To su tako lijepe stvari. Jedino mi je žao što to moj tata nije doživio, ali tamo, odnekud, možda gleda i možda mu je drago, možda se veseli – rekla je Smiljanićeva čiji je sin Nikola Mijailović, takođe, nastavio utabanim muzičkim stazama.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu