Nemojte odgovornost za ove tragedije tražiti u ljudima; nisu krivi vozači, ali ni mašinovođe koje su u tom momentu bile u lokomotivi. Njima je već dovoljna kazna što su oduzeli ljudski život i sada moraju „normalno“ nastaviti raditi, odgajati svoju djecu. Preteško je to breme na leđima za običnog radnika.
Zapitajmo se, bolje, koliko su nam obezbijeđeni pružni prelazi, zašto pješaci tako lako mogu doći do šina, zašto svako naselje ima bar jedan skriveni prelaz kojeg mještani koriste da brže dođu do prodavnice, do posla.
Vozu treba bar 800 metara da se zaustavi kada mađinovođa primjeti opasnost. Znači, nesreću je skoro nemoguće izbjeći ako se neko zadesi na pruzi u momentu kada nailazi voz.
Saobraćajni stručnjaci uporno upozoravaju građane da moraju poštovati propise. I mi, građani, apelujemo na “Željeznice”, ministarstvo, opštine, da propisno osiguraju pružne prelaze. Zar nije ovoliki broj tragedija opomena da stvari treba mijenjati, pod hitno?
Ove godine pokrenuta je republička kampanja za unapređenje bezbjednosti na pružnim prelazima. Nadležni zajedno kontrolišu da li na prelazima postoji sva potrebna signalizacija, da li vozači mogu vidjeti voz sa dovoljne udaljenosti. Kasno se, rekla bih, ozbiljnije pristupilo ovom problemu. Toliko kasno da su tokom kampanje izgubljena tri života.
Najavljeno je i da će se, radi unapređenja bezbjednosti, ukidati pružni prelazi. Na kraju treba da ih ostane 150, ali vidimo da i to ide jako sporo.
Zato, dok čelnici vijećaju šta i kako, u pamet se ljudi. Jedino nam to preostaje. Otvorite četvoro očiju kad prelazite prugu, zastanite, oslušnite. Čak i kada je podignuta rampa, dobro osmotrite, jer voz uvijek ima prednost.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu