I dok narod slavi, političari koji su ih izveli na referendum drže se za glavu. Šta sad? Proglasiti nezavisnost i uvesti građane u nove oružane sukobe, te Srpsku odvesti ravno u propast ili izaći pred građane i reći im da su im sve ove godine bacali prašinu u oči i pričali bajku sa sretnim završetkom, iako su bili svjesni da se ona ne može ostvariti.
Ne, referendum se još nije desio, ali ako se desi, scenario će upravo ovako da izgleda.
I toga su svjesni svi, posebno oni koji svakih malo potežu ovu temu za dnevno-politička prepucavanja. Svi vrlo dobro znaju da bi većina građana Srpske rado vidjela leđa BiH. To je činjenica koju niko ne može osporiti.
Međutim, želje su jedno, a mogućnosti i realnost su nešto drugo. I nisu Srbi iz Srpske jedini koji sanjaju samostalnu državu i otcjepljenje od države. Taj san imaju mnogi narodi širom Evrope i svijeta, koji su ekonomski i politički mnogo jači i stabilniji od Republike Srpske, ali im to ne polazi za rukom.
Zašto? Pa, zato što iza sebe nemaju velike svjetske sile koje bi ih stavile pod svoju zaštitu, priznale njihovu nezavisnost, te ih vojno, ekonomski i na svaki drugi način podržale.
Bez izlobiranog međunarodnog blagoslova potpuno je suludo ići u avanturu zvanu secesija za koju unaprijed znate da je osuđena na propast. Da li Srpska ima međunarodni blagoslov? Ne, nema.
Upitno je čak i da li bi Srbija pristala da podrži Srpsku u toj ideji, jer su njeni političari svjesni da bi se država našla u međunarodnoj izolaciji koja bi ih ekonomski uništila. Dakle, političari u Srbiji bi morali da biraju uvesti sedam miliona svojih građana u izolaciju zbog ekonomski nestabilnog regiona u kojem broj stanovnika ne doseže ni broj onih koji žive u Beogradu ili jednostavno reći „volimo mi vas, ali više volimo sebe“.
Niko ne kaže da ne treba sanjati, i možda jednog dana Srpska zaista postane nezavisna. Međutim, građanima jasno treba reći gdje prestaje san, a počinje java.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu