Magazin

Magična moć minerala, biljaka i moderne medicine (101): Vrijeme

Po najnovijim naučnim teorijama, vrijeme zapravo ne postoji. Iako ne postoji, trebalo bi opet o njemu razmišljati.

FOTO: TOP 5 ZANIMLJIVOSTI/YOUTUBE/SCREENSHOT

Vrijeme bi bar ljudskom rodu moglo da bude putokaz ka besmrtnosti, ka dimenzijama viših bića koje su ga prevazišle kao kategoriju. Možda će neka buduća morfička medicina uspjeti da pobijedi vrijeme.

Drevne duhovne tradicije na različit način poimaju vrijeme. Kinezi su, na primjer, vrijeme pokušali da zamisle kao različite geometrijske forme u filozofskoj mašini zvanoj “Ji Džing”. Mudri tvorci “Ji Džinga” ne kažu bez razloga: “Veliko je zaista značenje vremena u heksagramima”. Heksagrami, zapravo šest linija, punih ili isprekidanih, i njihove 64 kombinacije, čine vremensko prostornu strukturu našeg svijeta. Slično su Vrijeme pokušali da ukrote i jevrejski kabalisti sa 10 sefirota na drvetu života, astrolozi sa 12 znakova zodijaka, te ciganski tvorci Tarot špila sa 22 karte Velike arkane.

No, ne postoje mjerne jedinice u univerzumu kojim bi se moglo mjeriti vrijeme. Jedan od stručnjaka za ovu oblast, Velimir Abramović, dokazuje da vrijeme može da se posmatra samo kao neprekidan sadašnji trenutak. On daje zanimljiv primjer i kaže da ukoliko smo vozom krenuli iz Beograda u 14 sati, te stigli u Novi Sad u 15 sati, u isto vrijeme u Beogradu je takođe 15 sati. On smatra da se promjene prostora i materije pogrešno pripisuju vremenu. Prosto, vrijeme nema nikakav tok, jer da vrijeme ima tok, ono bi se kretalo, a kada bi se kretalo imalo bi brzinu. Pošto ne znamo brzinu vremena, mi nijedan proces ne bismo mogli da izmjerimo, niti bi ijedan naš sat mogao da radi. Zato je došlo do kolektivnog dogovora na koji način se mjeri vrijeme.

Svjetsko vrijeme se određuje prema meridijanima, počev od Griniča kao nulte tačke. U stara vremena, drevni narodi su vrijeme počeli da mjere prema položaju Sunca. Izračunavali su vrijeme prema kretanju Sunca, dok kasnije nisu shvatili da se zapravo Zemlja kreće oko Sunca. Položaj Sunca između dvije značajne paralele, Rakove i Jarčeve obratnice, određuje i svjetsko vrijeme.

Većina drevnih naroda koji su počeli da određuju parametre za mjerenje vremena živjela je oko Rakove obratnice, na 23°26’ 22” (stepeni, minute, sekunde) geografske širine sjeverno od ekvatora. Rakova obratnica prolazi kroz sljedeće zemlje: Zapadna Sahara, Mauritanija, Mali, Alžir, Niger, Libija, Čad, Egipat, Saudijska Arabija, Ujedinjeni Arapski Emirati, Oman, Indija, Bangladeš, Mijanmar, Kina, Tajvan, Havaji, Meksiko i Bahami. Ova paralela ili povratnica povezuje najsjevernije tačke na Zemlji na kojima Sunce dolazi u zenit, odnosno gdje Sunčevo svjetlo pada tačno pod pravim uglom na Zemljinu površinu. To se događa samo jednom godišnje, 21. juna, a naziva se na sjevernoj polulopti ljetnim suncostajom ili solsticijem. Isto to se događa na južnoj polutki u zimskom solsticiju iz ugla gledanja na sjeverenoj polulopti na jednakoj udaljenosti od ekvatora, gdje se ta paralela naziva Jarčevom obratnicom. Područje između tih dvaju paralela ima tropsku klimu.

Prve postavke vremena postavile su drevne civilizacije Dogoni (Mali), Asteci, Maje, Inke (Meksiko), Indijci (Indija), Kambodžanci (Mijanmar), Arapi (Saudijska Arabija, Libija), Kinezi (Kina), Egipćani (Egipat). Narod Dogona iz afričke države Mali je mjerio vrijeme prema položaju zvijezde Sirijus, a ovaj način mjerenja kasnije su preuzeli stari Egipćani. Solarne kalendare imali su Asteci, Inke i Maje, Arapi i Egipćani; kod njih je godina, kao i danas, trajala 365 dana.

Osim njih, postojali su lunarni kalendari gdje je godina 354 dana s obzirom na mjesečeve mijene, a njih su koristili stari Vavilonci, Kinezi, Kambodžanci i Vijetnamci. Mješavinu solarnih i lunarnih kalendara imali su stari Indijci. Rimljani su solarni kalendar preuzeli najvjerovatnije od Egipćana i Arapa, te starih Grka, da bi u 8. vijeku prije nove ere rimski kralj Numa Pompilije, kodifikovao današnju kalendarsku godinu koja traje 365 dana i ima 12 mjeseci. On je umjesto deset, dodao januar i februar kako bi godina imala 12 mjeseci. Julije Cezar je ustanovio takozvani julijanski kalendar, koji se i danas poštuje u zemljama pravoslavne hrišćanske vjeroispovijesti. Gregorijanski kalendar, koji je ustanovio papa Grgur Grigorije XIII, 1582. godine, danas poštuju zemlje hrišćanske katoličke vjeroispovijesti. Neke muslimanske i arapske zemlje imaju svoje mjerenje vremena, što govori o tome da se čak i dogovor o računanju vremena razlikuje širom svijeta. Najprecizniji kalendar, koji za samo dvije sekunde odstupa od solarne godine, uradio je početkom dvadesetih godina XX vijeka srpski naučnik Milutin Milanković, ali njegov kalendar nikada nije zvanično kanonizovan.

Velimir Abramović tvrdi da je vrijeme beskonačnost u ljudskom iskustvu fizički data kao konstantna sadašnjost. On je postavio pitanje vremena, istorijskog percipiranja vremena i savremenih tendencija usmjerenih ka određivanju precizne i jedinstvene definicije vremena. Vrijeme je podijelio u tri kategorije:

– opšte vrijeme (general time), koje je nezavisno od naših čulnih receptora, koje je jednako biću, bezdimenzionalno i besprostorno;

– interno vrijeme (internal time), koje strukturira fizičke sisteme i reguliše njihove funkcije;

– lokalno vrijeme (local time), koje je tzv. vremenski operater, tj. to su vremenski uslovi koji su van fizičkih sistema i koji su u interakciji s njima.

Kao primjere naučnika koji su se bavili pitanjem vremena, kao i odnosom fizike i metafizike, on pored ostalih pominje Teslu, Kozireva, Njutna, Ruđera Boškovića, odbacujući postavke kvantne mehanike i ukazujući na značaj Euklidove geometrije. Krećući se kroz široko polje egzaktnih nauka, filozofije nauka, kosmologije, hronologije, matematike, teorijske fizike, teorije sistema, Abramović je ukazao na potrebu za približavanjem nauke i religije, te kohezionog faktora koji bi ih povezao – filozofije.

Vrijeme je svakako kategorija koju su ljudi osmislili i dogovorili da bio lakše tumačili sveopšte kretanje koje postoji u univerzumu. Sve se kreće, pulsira i rezonira, no opet ne postoje dovoljno dobre mjerne jedinice koje bi jednom za svagda bile uvjerljive da se napravi matematička formula vremena. Ono što ljudi percipiraju kao kretanje, talase, ritmove, koji se ponavljaju, u stvari su preplitanja energetskih polja.

Naučnik Ruper Šeldrejk napravio je sjajnu studiju o Morfičkim poljima, koja su zapravo neka vrsta energetskih polja koja oblikuju sve u univerzumu, od makrokosmičkih formi do najsitnijih mikrokosmičkih formi kao što su elementarne čestice. Morfička polja u sebi sadrže preciznu informaciju za svaki oblik u univerzumu, a ljudskom umu je zaista teško da shvati takvu vrstu inteligencije koja ih je kreirala. Budući da je planeta Zemlja živo biće, njeno Morfičko polje sadrži informacije o njenom trajanju, zapravo o kretanju materije koje se oblikuje u formu Zemlje, razvija se i u nekom periodu prestaje sa kretanjem. Kada mi, ljudi, razmišljamo smatramo da je u stvari planeti Zemlji vremenski ograničeno kretanje, od njenog nastanka do njenog kraja. To sve može trajati milionima godina. No to je vremenska matematika koju su ljudi smislili i dogovorili, a u realnosti planete Zemlje ne postoje milioni godina. Možda je to sekund u vječnosti, a u usporenom kretanju materije koju ljudi percipiraju sve to traje milionima godina. Mi se držimo samo jednog vremensko prostornog kontinuma i na taj način percipiramo ovaj svijet. Ukoliko prihvatimo da postoje druge dimenzije, nama nepoznate, drugi svijetovi nama nedohvatljivi, tek onda možemo shvatiti koliko je vrijeme nepouzdana i nebitna kategorija u velikom SVIJETU.

Veliki ruski mislilac Petar Uspenski je u studiji “Tertium Organum” smatrao kako je vrijeme četvrta dimenzija, jednako značajna kao što su dužina, širina i visina, koje oblikuju naš trodimenzionalni svijet. On smatra da je tek dodatkom četvrte dimenzije, koju on naziva vremenom, moguće spoznati realni svijet u kome žive ljudi. Ljudi su ograničene svijesti i ne mogu shvatiti vremensku dimenziju. Uspenski daje sjajnu i ubjedljivu alegoriju za to. On kaže da je čitav svijet jednog mrava koji se kreće po ravnoj ploči dvodimenzionalan, te da ga mrav može percipirati samo kao dužinu i širinu. Čovjek koji ga posmatra iz visine, vidi mnogo više i to može jer naša svijest percipira i treću dimenziju – visinu. Uspenski smatra da viša bića koja postoje u univerzumu, svakako na višem stepenu samosvijesti od ljudskog roda, vrijeme sagledavaju kao realnu četvrtu dimenziju, a čovjeka vide baš kao što mi gledamo mrava. Iznad njih su bića pete i šeste dimenzije, a božanska bića koja upravljaju univerzumom, po Uspenskom, nalaze se u sedmoj dimenziji; njihova svjesnost je takva da “vide” sva vremena, sve događaje, sve prostore.

U divnoj noveli “Tajanstveni stranac” Mark Tven govori upravo o jednom takvom višem biću, koje se pod imenom Satana obreo u jednom austrijskom selu, kako bi nekoliko dječaka “prosvijetlio” i objasnio im koliko su njihovi životi beznačajni, gledano iz ugla božanskih bića. Vrijeme koje dječaci imaju za svoje male živote je programirano, njihove sudbine su predodređene, malo toga mogu promijeniti tokom boravka na gostoljubivoj planeti Zemlji. Satana im stoga može uzeti život u svakom momentu, kada to poželi. Ono što zovemo sudbinom, Mark Tven je prepoznao kao surovu volju viših bića koja se igraju ljudskim životima.

Upravo zato što su morfička polja, ili sile koje oblikuju svijetove, programirane od strane viših bića, posebno od Velikog Gazde, mi kao ljudi možemo malo toga učiniti da promijenimo svoju sudbinu. Morfičko polje oblikovano kao Zodijak, sa 12 planeta i suncem, dešifrovali su drevni astrolozi i vidovnjaci, shvativši da su ljudi programirana bića. Nisu bez razloga i Tesla i Gurđijev govorili o čovjeku kao o mašini kojom upravljaju kosmičke sile. Upravo je postojanje morfičkih polja, koja su neka vrsta programiranih energetskih jedinica, dokaz da viša bića na specifičan način strukturišu materijalne svijetove. Platon je morfička polja nazvao Idejama, uz pomoć kojih božanska bića kreiraju naš svijet. Naravno da nije pogriješio.

Čak je i legendarna Platonova metafora sa pećinom veoma inspirativna. On je govorio da su ideje poput vatre ili svjetlosti, te da ih ljudi ne mogu direktno vidjeti, ali mogu vidjeti njihove sjenke ukoliko okrenu glavu i pogledaju zidove pećine. Morfička polja jesu energija sama, ali se mogu vidjeti samo uz pomoć posrednika. Danas je tehnologija dovoljno napredovala da ih možemo čak i uslikati, kao aure živih bića. Postoje rendgenski snimci, ultrazvučni skeneri i magnetne rezonance uz pomoć kojih ljudi mogu vidjeti unutrašnjost svog tijela. Svi organi u ljudskom tijelu, pa i oni najsićušniji, imaju morfičko polje koje ih kreira, sa zadatim paketom informacija.

Moderna kvantna medicina pokušava da liječi ljude dešifrovanjem “zdravih” morfičkih polja, čiju je strukturu pokvarila neka bolest. Vrijeme u svijetu ljudi se takođe može definisati i kao “zdravo” morfičko polje s maksimalnim potencijalom energije. Kada se takvo polje pokvari, vrijeme prestaje. Kada bi čovjek mogao da “zdravim” morfičkim poljima neprekidno zamjenjuje ona polja koja su se u njegovom tijelu istrošila, pokvarila i postala bolesna, on bi mogao postati besmrtan.

(Kraj)