U Beogradu Sibe 1919. godine objavljuje pjesme u časopisu “Ideje”, čiji je urednik bio Miloš Crnjanski. Tada su pjesnici počeli da se druže. Crnjanski je obožavao ovog ljepuškastog plejboja sa istančanim smislom za žene, modu i poeziju.
Miličić je 1921. godine ugostio Crnjanskog u svom domu na Hvaru. S njima je bio i slikar Petar Dobrović. Postoji anegdota da su se njih trojca toliko napili krenuvši na ribarenje prema Visu da je u čamcu došlo do sukoba pesnicama i noževima! Ipak, niko nije stradao. Crnjanskog nije povrijedila oštrica noža pijanog Sibeta, a poslije svega desilo se snažno prijateljstvo. Imali su sličan pogled na svijet.
Sibetov avangardni programski manifest zvao se “Kosmizam”, koji je vjerovatno presudno uticao na Miloša Crnjanskog da napravi sličan program nazvan “Sumatraizam”. Obojica su dvadesetih godina XX vijeka programske avangardne poetike pisali u časopisu “Misao”, oduševljeni idejama sveprožimanja energije, univerzuma, duhovnih polja. Ideje o holografskom univerzumu, morfička polja i kvantna fizika u to vrijeme još uvijek nisu bili poznati, ali su Sibe i Crnjanski shvatili da je sve u električnom svemiru povezano. Sibe je smatrao da je osjećaj radosti upravo odraz energije beskonačnosti koja upravlja univerzumom. Napisao je o tome dvije zbirke pjesama – “Knjigu radosti” i “Knjigu vječnosti”.
No, treba napisati još ponešto o Sibetovoj čudesnoj biografiji da bi razumjeli zašto mu se Crnjanski divio. Pjesnički mediteranski dar dobio je sa rođenjem u Brusju na Hvaru 1886. godine. Od osnovnog i gimnazijskog obrazovanja u Dalmaciji i Boki Kotorskoj do studija romanistike i slavistike u Rimu, Firenci i doktorata o Leopardiju u Beču, Sibe je brzo tražio svoj put. Kratko je 1913. godine živio u Beogradu, prije nego što se okrenuo ratnim avanturama.
U Prvom svjetskom ratu priključuje se Dunavskoj diviziji i učestvuje u borbama na Mačkovom kamenu kao dobrovoljac. Na prijedlog Jugoslovenskog odbora i srpske Vlade, Sibe Miličić u jeku Prvog svjetskog rata piše knjigu Dalmatinska ostrva, koju objavljuje Državna štamparija u Nišu 1915. U tom djelu ukazivao je na opasnosti od italijanizacije slovenskog stanovništva u Dalmaciji.
Budući da je imao iskustva kao vojnik i znalac ruskog jezika, ministarstvo prosvjete ga preporučuje kao agenta koji bi mogao da pomogne srpskoj vojsci u borbi za slobodu od Austrougarskih okupatora. Kao slavenofil, odlukom srpske vlade 1915. godine odlazi u Rusiju s ciljem da okupi zarobljenike koji žele da se pridruže kao dobrovoljci srpskoj vojsci u povlačenju i potom na Krfu.
Kao misionar krstari od Moskve i Odese preko Sibira sve do Vladivostoka, prelazeći čitavu veliku Rusiju. Negdje u Odesi u vozu upoznaje nepoznatog Rusa, sljedbenika filozofije Nikolaja Fjodorova i Vladimira Solovjeva, koji mu prenosi znanje o univerzalnim načelima kosmosa. Moguće da je to bio neko od slavnih “kosmista” Konstantin Ciolkovski ili Konstantin Vernadski. Sibetov “kosmizam” rodio se upravo tada.
U Rusiji je upoznao i avanturistu Mustafu Golubića, koji mu je bio blizak po uvjerenju da je Srbija stožer budućeg jugoslovenskog ujedinjenja.
Iz Rusije dolazi na Krf s dobrovoljcima i sa sto srpskih oficira dobrovoljaca formira Jugoslovensku diviziju s kojom učestvuje u borbama u Dobrudži.
Na Krf, sa skupljenim dobrovoljcima, dolazi u zimu, preko mora Švedske, Norveške, Engleske, Francuske i Italije. Krajem zime kreće u novu akciju okupljanja dobrovoljaca, putem Taranto – Napulj – Rim – Đenova – Dižon – Pariz, odatle za London, pa nakon nekoliko sedmica priprema, preko Njukasla za Bergen pa dalje Torneo, te preko Petrograda do Odese. U Odesi se vide plodovi truda Miličića i drugova; sakupili su više od 17.000 dobrovoljaca i preko 600 oficira.
Izbija Lenjinova revolucija, pa put ruskih dobrovoljaca ka solunskom frontu postaje nerealan. Shvativši da povratak u domovinu preko ruskog fronta, dakle od Odese preko Dunava, nije više realan, Sibe odlučuje da sa “dobrovoljačkom divizijom” do Soluna stigne tako što će preploviti svijet sa suprotne strane! Preko Harkova, Kurska, Tule divizija stiže u epicentar borbi “crvenih” i “bijelih” u Moskvi. Uz pomoć Lava Trockog, Sibetova divizija poslije mjesec dana boravka u moskovskom paklu, kreće ka Sibiru i Vladivostoku.
Sibe i dobrovoljci plove ka Port Arturu od 12. februara 1917, preko Singapura, Cejlona i Sueca. Poslije dva mjeseca brodske plovidbe, stižu u Solun 8. aprila 1917. Put od Besarabije preko Sibira do Soluna za Josipa Miličića i prvu brigadu Dobrovoljačke divizije bio je nevjerovatnih 27.592 kilometra.
Posle Prvog svjetskog rata nastavlja da živi u Beogradu, gdje postaje dio literarno slikarskih avangardnih krugova. Miličić je upoznao lično Marinetija, osnivača “futurizma” u Rimu 1911. i tako se zainteresovao za revolucionarni duh avangardizma. Upoznao je i brojne pripadnike nemačkog ekspresionizma. Od 1918. piše pjesme i aktivno sarađuje u Srpskom književnom glasniku, Bosanskoj vili, Brankovom kolu, Delu, Krfskom zabavniku, Danu, Misli, Jadranskoj straži, Zenitu, Reči i slici. Počinje aktivno da se bavi slikarstvom.
U proljeće 1919. je prvi pomoćnik sekretara Prve jugoslovenske izložbe u Parizu, a na njoj i sam izlaže crteže i slike.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu