Iz našeg ugla

Kako sam glumio transvestita

Engleski sociolog Rodžer Beker napravio je sjajnu studiju na temu transseksualaca koja se zove "The Drag".

Vladimir Đurić Đura
FOTO: GORAN ŠURLAN/RAS SRBIJA

To je neka vrsta istorije slavnih pozorišnih, filmskih i drugih transvestita, u kome “Drag Queens” (u slobodnom prevodu “muške kraljice noći”) pokazuju da njihova subkulturna pojava nije nimalo naivna, ni rijetka.

Ako znamo da je jedan Šekspir vrlo često bio u prilici da glumi obučen u ženske haljine i da je vijekovima pozorišna scena bila utočište mnogih blago nastranih umjetnika, možda će nam biti jasnije zašto su transvestiti vrlo ozbiljan kulturni fenomen, koji zaslužuje najmanje jednu dobru studiju kao što je pomenuta Bekerova. 

Pojava i uspjeh filma “Rocky Horror Picture Show”, davne 1975. godine, učinila je da se ustoliči poseban žanr, koji bi mogao biti nazvan transvestitski film. Kultno ostvarenje Ričarda O’Brajana i Džima Šermana i danas se prikazuje u velikim svjetskim gradovima, a u njujorškom Village East bioskopu svakodnevno već više decenija. Obožavaoci “Rokija…”, transvestiti iz cijelog svijeta dolaze kao na hodočašće u taj bioskop da bi uživali u otkačenom performansu.

Ne samo da se organizuju takmičenja najljepših transvestita večeri, već publika u horu pjeva pjesme iz filma, izgovara dijaloge zajedno sa Frenk N. Furderom, junakom filma, i neprekidno ratuje puderskim kesicama.

Od 1975. do danas pojavili su se mnogobrojni filmski klonovi “Roki Horora…”, poput “Male prodavnice horora”, “Zabranjene zone”, “Fantastičnog ostrva” ili najnovijih “Vegasa u svemiru” ili “Kanibal mjuzikla”, ali nijedan nije ponovio fenomenalni uspjeh originala. Možda mu se jedino malo približio australijski film “Prisila, kraljica pustinje” sa Terensom Stempom u glavnoj “Drag Queen” ulozi, ali je “Rokijev jezivi filmski šou” i dalje br. 1 u tom žanru. 

Prije skoro 20 godina Bitef teatar je planirao da “Roki horor šou” postavi na beogradsku scenu, ali na žalost to se nikada nije ostvarilo. Umjesto toga nešto slično, mada skroz drugačije, uradio je eksperimentalni umjetnik Milan Delčić Delča u svom “Transeks One Man Showu”, što u ovom gradu i zemlji nije naišlo na odobravanje. Delča je istovremeno glumio Radmila Poganog, duhovitog kabare majstora i damu lakog morala, ujedinjene u istoj ličnosti. U međuvremenu, transvestiti su preplavili naš glavni grad i neki od njih, poput  Merlinke i Sanele, čak su igrali u poludokumentarnom filmu Želimira Žilnika “Marble ass”.

Konačno, evo i moje male transvestitske epizode. U uvodnoj sceni filma “Crveni kamion sive boje” Srđana Koljevića dva transvestita pod imenima Merlinka i Sanela pokupe veliki novac od gangstera koji su se pokokali međusobno. U tom filmu sam odglumio Sanelu i osjećao se vrlo neprijatno na visokim štiklama i u svilenoj haljini. Pojavljujem se samo u uvodnoj i završnoj sceni. Moj srpski mačo ponos bio je na ogromnom iskušenju, ali sam izdržao zbog radoznalosti i ogromnog respekta prema Šekspiru i Oskaru Vajldu. Smatrao sam to za još jednu svoju pop travestiju i iskustvo više.

Međutim, još prije Koljevićevog filma glumio sam ženu u spotu “Fratelo” grupe “Aerodrom”, koji je za “Hit meseca” režirao Milutin Petrović. Našminkan kao žena, sa plavom perikom, pojavljujem se kao Rozi, mašem sa jednog prozora. Takođe, glumio sam ženu, ponovo obučen u haljinu, u TV eseju kultne emisije “Popovanje”. Od svog mog umjetničkog transvestitskog iskustva mogu da kažem samo da je više neprijatno nego što je prijatno glumiti ženu, a hodanje na štiklama je pravo mučenje.

Ipak, glumiti transvestita uvijek je izazov. Veliki holivudski glumci su napravili maestralne uloge tumačeći uloge žena, na primjer Toni Kertis u filmu “Neki to vole vruće” ili Dastin Hofman u filmu “Tutsi”. No, kako novo vrijeme dolazi, i kod nas se lagano topi patrijahalno puritanistički duh ratničkog naroda, jer demokratski procesi oživljavaju interes za sve vrste seksualnih perverzija, kako za ljubitelje oblačenja u žensku odjeću, tako i za filmski transvestitski žanr. Međutim, trebaće i dalje dosta vremena da se to ovdje primi kao dio normalne svakodnevice, kao i Parada ponosa.

Jednostavno, u Srba su transvestiti “pičkice i pederčići”, te se kao takvi ne smatraju za ozbiljne pojave. Kad bi samo znali koliko ima ozbiljnih knjiga na tu temu danas u svijetu, možda bi promijenili mišljenje.

Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu