Ovakvi komentari na račun žena koje su preživjele silovanje mogu se i danas čuti u BiH, i to ne samo u ćaršijskim pričama, nego i u sudnici, tokom postupka.
Na ovo i brojna druga poniženja i nepravde, kojima su izložene žene žrtve seksualnog nasilja, ukazali su učesnici desetog Osmomartovskog marša održanog u Banjaluci.
Sloganom „Državo, pokaži da nismo same“ aktivisti i aktivistkinje nevladinih organizacija su istakli su da institucije dužne da žrtvama pruže zaštitu i podršku i da time sve žene koje su preživjele bilo koji oblik seksualnog nasilja ili uzenimravanja ohrabre da prijave nasilnike.
Ipak, veliki broj slučajeva seksulanog nasilja ostaje neprijavljen, jer dosadašnja sudska praksa ne uliva previše povjerenja.
Prema podacima, koje su tužilaštva dostavila organizaciji Transparensi Internešnel BiH, u posljednje tri godine u Republici Srpskoj je prijavljeno 36 slučajeva silovanja, a optužnica je potvrđena u samo 12 predmeta.
Od 1.736 prijavljenih slučajeva nasilja nad ženama u Srpskoj, optužnica je potvrđena u samo 516 slučajeva.
I kada se slučajevi seksualnog nasilja nad ženama i djevojčicama procesuiraju, počinioci se uglavnom izvuku sa minimalnim, čak i uslovnim kaznama, ili novčanim kaznama.
Analiza sudskih presuda u slučajevima nasilja nad ženama, koju su prošle godine uradile aktivistkinje nevladinih organizacija, pokazala je da se čak ni za seksualni nasrtaj na djevojčicu u BiH ne mora ići u zatvor.
Tako se u analizi navodi primjer kada je nasilnik, zbog polnog uznemiravanja djetata, koje bi se moglo okarakterisati i kao pokušaj silovanja, kažnjen novčanom kaznom od 5.000 KM.
Kako je navedeno u optužnici, ovaj nasilnik je na seoskom putu presreo 11-godišnju djevojčicu.
Iskoristivši to što poznaje i nju i njene roditelje, jer su komšije, odvukao je djevojčicu prema groblju, grlio je i ljubio, sve dok se dijete nije otelo i odjurilo kući.
Spomenuti slučaj je, kao i mnoga druga suđenja za silovanje ili seksulano nasilje, završio sporazumom o priznanju krivice, odnosno nagodbom, što automatski garantuje i blažu kaznu za počinioca.
Poseban problem je spremnost sudova da nasilnicima uzmu u obzir olakšavajuće okolnosti, pa se tako kao olakšavajuća okolnost za silovatelja uzima i to što je nezaposlen ili što je porodični čovek, upozorili su učesnici Osmomartovskog marša.
U već navedenom slučaju napastvovanja 11-godišnje djevojčice, kao olakšavajuća okolnost je uzeto to što je optuženi “priznao krivicu i time doveo do bržeg i ekonomičnijeg okončanja postupka”.
U sudskim postupcima za silovanje i seksualno nasilje često je svjedočenje žrtve ključni dokaz.
Žene žrtve seksualnog nasilja tako pred sudom ponovo prolaze mučno iskustvo, a da pri tom nisu uspostavljeni mehanizmi podrške žrtvi.
Učesnici Osmomartovskog marša ukazali su da u BiH nije uspostavljena specijalizovana služba podrške za žrtve silovanja, iako je to jedna od obaveza preuzetih Istanbulskom konvencijom, koju je BiH ratifikovala među prvima u Evropi, još 2013. godine.
Međutim i ova, kao i desetine drugih konvencija koje je BiH potpisala, ostale su, uglavnom, mrtvo slovo na papiru.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu