Ali, eto, neko im je rekao da se preko Une stiže “drito” u Šengenštaten, gdje ih čekaju EU pasoši čim izgovore „Aj em refudžiz“. Neko im je tu priču prodao, i masno je naplatio, a mi bi ih, da hoćemo, mogli itekako razumjeti.
A bio bi red da se migrantima zahvalimo, jer su nam pomogli da se suočimo sami sa sobom. Oni nas podsjećaju da smo, ne tako davno, i domaće izbjeglice, svoje sunarodnike, gledali s prezrenjem i podozrenjem, kao one koji otimaju posao našoj deci i prave gužvu u našim gradovima.
Da nije migranata možda bismo zaboravili da je u BiH normalno da vlast u Sarajevu tambura jedno, a kantonalne vlade drugo, trudeći se da sve probleme svale na opštine i to po mogućnosti one najmanje i najsiromašnije, a da opštine opet tjeraju svoje, ne zarezujući ni kanton ni centralu. I da su, pri tome, gladni ljudi u parkovima svima njima posljednja rupa na svirali.
Migranti su nas podsjetili da su i 23 godine nakon Dejtona Srbi u Federaciji BiH isprepadani do te mjere da već na pomen izbjegličkog centra pakuju kofere. I da u Bihaću i danas, 23 godine nakon Dejtona, ima novinara koji ne sarađuju sa „onim Babinim“ novinarima iz Velike Kladuše, iako se u oba grada slilo na hiljade nezbrinutih stranaca.
Od kada stigoše migranti vidi se, jasnije nego ikad, da u BiH svaka budalaština i laž može postati prvorazredna vijest, a svaki ozbiljan problem tema za izbjegavanje. I da su Avganistanci relevantan faktor za potezanje vitalnog nacionalnog interesa konstitutivnih naroda u BiH, pogotovo pred izbore.
Saznajte sve o najvažnijim vijestima i događajima, pridružite se našoj Viber zajednici ili čitajte na Google News.