Kad dođe vrijeme da prodaju ono što su teškom mukom stvorili i tako dobiju bar kakvu-takvu satisfakciju za život koji im više uzima nego daje, ispostavi se da su badava kičmali, znojili se i sekirali.
Domaći farmeri su dospjeli u poziciju da deset kilograma njihove pšenice košta kao jedan burek, te da se za dva litra mlijeka može kupiti tek upola toliko vode?!
O otkupnim cijenama voća i povrća odavno je postalo bespredmetno i pričati, jer su one često tolike mizerne da poljoprivrednici, u očaju, radije pale i motorkama sijeku voćnjake, a prozvedeno povrće bacaju na deponije.
Da nije žalosno, bilo bi više nego smiješno, s obzirom na činjenicu da je cijela država više nego pogodna za uzgoj mnogih poljoprivrednih kultura, ljepših, kvalitetnijih i zdravijih od onih iz inostranstva.
Međutim, slabi podsticaji, nekontrolisani uvoz i mnoge druge poljoprivredno-političke pošasti koje muče domaće paore, ne daju našem krompiru i luku, te jabukama i šljivama da se probije do trpeza naših građana.
Nadležni priznaju da je domaća proizvodnja hrane veoma bitna, ali ih ne potresa puno muka našeg seljaka. Naučili su da je lakše uvesti luk iz Kine, a jabuke iz Čilea, nego razbijati glavu time zašto se u voćnjacima umjesto pjesme berača, sve češće čuje škripanje motornih pila.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu