Najstariji Dušan bio je uspešan trgovac, njegov sin Zlatko ugledni tužilac, te sudija okružnog suda, a najmlađi Dušan književni prevodilac i publicista. Dušan je 1900. godine otvorio prvu agenturnu i komisionu radnju u Banjaluci.
– Tata je bio moderan trgovac, pa je svoju agenturnu radnju tako i vodio. Područje njegovog poslovanja bila je Bosna i Hercegovina, a primio se i zastupništava niza fabrika i grosističkih radnji iz Beča, Pešte i drugih gradova – sjeća se Zlatko Puvačić.
Listajući knjigu “Stara Banja Luka” Zlatka Puvačića, čitamo da je Dušan Puvačić godinama bio aktivni član “Jedinstva”, te da su zidove Puvačića kuće, pored niza drugih, krasile i fotografije Srpskog pjevačkog društva, a posebno ona velika, slikana na izletištu Petrićevac prilikom osveštanja zastave 1905. godine.
Zlatko Puvačić, sudija okružnog suda, imao je nadimak Puco. Bio je izuzetno obrazovan i pravedan. Napisao je fantastičnu knjigu “Stara Banjaluka”, koja je nezaobilazna za sve istraživače istorije RS. Ovaj ozbiljni gospodin imao je sina Dušana Puvačića, koji je bio naklonjen književnosti.
Dušan Puvačić je rođen 1936. godine. Kada je rat 1941. stigao do Banjaluke porodica je izbačena iz kuće, a Zlatko odveden u zarobljenički logor Osnabrik u Nemačkoj. Majka Radojka je sa svoja dva sina, Dušanom i Milanom, odvedena u ustaški logor u Slavonsku Požegu. Zatim su vagonima, preko Beograda, stigli do Požarevca, u Srbiji, gdje su ostali do kraja rata. U Požarevcu je Dušan pošao u školu i završio dva razreda.
Majka se po oslobođenju 1945. sa sinovima vratila u Banjaluku, gdje se gotovo cijela šira porodica, uključujući oca, ponovo sastala. Dušan nastavlja osnovnu školu, a po završetku 1947. upisuje se u čuvenu Banjalučku gimnaziju, Realku, osnovanu 1895. Tu stiče najbolje prijatelje, Ostoju Đurića i Nikolu Koljevića. Pošto je odlično savladao klavir i harmoniku, s Nikolom Koljevićem svira sving u plesnom orkestru u Banjaluci. U Beogradu studira književnost i upoznaje buduću suprugu Mazaltu Tildu Finci.
Bio je urednik “Književnih novina” i jedan od najznačajnijih književnih kritičara sedamdesetih godina. Objavljuje veliki broj značajnih prevoda knjiga sa engleskog, među kojima su kapitalna djela Jensenova “Istorija moderne umjetnosti”, Bourino “Nasljeđe simbolizma”, “Umjetnost: Čovjek – stvaralac lijepog”, Ričardsova “Načela književne kritike”, kao i svoju knjigu kritika “Ugovor sa Đavolom”. Od 1969. sekretar je srpskog PEN centra. Od 1973. godine seli se s porodicom, Tildom i kćerkama Dinom i Duškom, u Lankaster u Velikoj Britaniji, gdje postaje profesor srpskog jezika i književnosti. Potom odlazi u London u školu “Slovenskih i istočnoevropskih studija” (SESS), gdje ostaje do penzije. Pozne dane provodi u Beogradu, gdje je preminuo 2017. godine.
Imao sam veliku sreću da dobro upoznam Dušana Puvačića, koji je bio vjenčani kum mog oca Ostoje i majke Dušanke. I Dušan i moj otac su bili su prvi studenti katedre za “Opštu književnost” na Filološkom fakultetu u Beogradu. Mnogi njihovi prijatelji, kasnije veliki književnici, dolazili su na druženja i u naš stan, i u stan Puvačića, pa sam kao klinac imao priliku da upoznam ljude poput Predraga Palavestre, Nikole Koljevića, Predraga Protića, Vlade Predića, Kolje Mićevića, Danila Kiša, Mome Kapora. Ogroman je spisak njegovih literarnih prijatelja i saradnika.
Uz veliku podršku Dušana Puvačića dobio sam stipendiju “Britanskog savjeta” i jedno vrijeme proveo kao istraživač medija na SESS u Londonu. Duško me je poslao u Dičling na adresu gdje je živio legendarni filozof Dimitrije Mitrinović, da upoznam njegove sljedbenike, obezbijedio mi je kontakte da radim eseje za BBC World Service. Konačno je pomogao da u školi za slovenske studije držim predavanja i održim akustični koncert uz gitaru.
Duško je bio veliki poznavalac književnosti, koji je srpskoj kulturi otkrio pjesnike poput Džona Dona ili Normana Makejga. Bio je hedonista koji je obožavao viski i pite s mesom. Vozio me je kolima u Jezersku oblast na sjeveru Engleske, u rodni grad pjesnika Vilijema Vordsvorta, vodio me u londonski pab “Royal Eagle”, gdje je s Borom Pekićem raspravljao o Atlantidi.
Hvala porodici Puvačić, ne samo Dušku, već i Tildi, Dini i Duški, na velikoj podršci. Bio sam jednom čak i u divnom stanu Zlatka Puvačića, tako da bih to mogao nazvati svojom banjalučkom vezom.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu